tanboyú
Étymologie
- Composé de l’adjectif tanboyaf (« unanime ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom tanboyuca (« unanimité ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe tanboyucú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | tanboyú | tanboyuyú | tanboyutú |
| 2e du sing. | tanboyul | tanboyuyul | tanboyutul |
| 3e du sing. | tanboyur | tanboyuyur | tanboyutur |
| 1re du plur. | tanboyut | tanboyuyut | tanboyutut |
| 2e du plur. | tanboyuc | tanboyuyuc | tanboyutuc |
| 3e du plur. | tanboyud | tanboyuyud | tanboyutud |
| 4e du plur. | tanboyuv | tanboyuyuv | tanboyutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
tanboyú \tanbɔˈju\ ou \tanboˈju\ intransitif
Prononciation
- France : écouter « tanboyú [tanbɔˈju] »
Références
- « tanboyú », dans Kotapedia