surimá
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | surimá | surimayá | surimatá |
| 2e du sing. | surimal | surimayal | surimatal |
| 3e du sing. | surimar | surimayar | surimatar |
| 1re du plur. | surimat | surimayat | surimatat |
| 2e du plur. | surimac | surimayac | surimatac |
| 3e du plur. | surimad | surimayad | surimatad |
| 4e du plur. | surimav | surimayav | surimatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
surimá \suriˈma\ bitransitif
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « surimá [suriˈma] »
Références
- « surimá », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.