supplicuus

Latin

Étymologie

(Latin médiéval) Dérivé de supplico, avec le suffixe -uus[1].

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif supplicuus supplicuă supplicuum supplicuī supplicuae supplicuă
Vocatif supplicue supplicuă supplicuum supplicuī supplicuae supplicuă
Accusatif supplicuum supplicuăm supplicuum supplicuōs supplicuās supplicuă
Génitif supplicuī supplicuae supplicuī supplicuōrŭm supplicuārŭm supplicuōrŭm
Datif supplicuō supplicuae supplicuō supplicuīs supplicuīs supplicuīs
Ablatif supplicuō supplicuā supplicuō supplicuīs supplicuīs supplicuīs

supplicuus \Prononciation ?\ ; première classe

  1. Humble, suppliant.
    • adpronans, opificem summum supplicua prece deposcit, ut votis annuat et dictis fata secundet  (CANVSSIO rest 1,17 (1499))
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Références

[1] Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700