sunolá
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | sunolá | sunolayá | sunolatá |
| 2e du sing. | sunolal | sunolayal | sunolatal |
| 3e du sing. | sunolar | sunolayar | sunolatar |
| 1re du plur. | sunolat | sunolayat | sunolatat |
| 2e du plur. | sunolac | sunolayac | sunolatac |
| 3e du plur. | sunolad | sunolayad | sunolatad |
| 4e du plur. | sunolav | sunolayav | sunolatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
sunolá \sunɔˈla\ ou \sunoˈla\ intransitif
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « sunolá [sunɔˈla] »
Anagrammes
Références
- « sunolá », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.