stisk
Étymologie
- Déverbal de stisknout (« presser, serrer »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | stisk | stisky |
| Génitif | stisku | stisků |
| Datif | stisku | stiskům |
| Accusatif | stisk | stisky |
| Vocatif | stisku | stisky |
| Locatif | stisku | stiscích |
| Instrumental | stiskem | stisky |
stisk \Prononciation ?\ masculin inanimé
Apparentés étymologiques
Références
- Ústav pro jazyk český, Akademie věd ČR, v.v.i., 2008–2025 → consulter cet ouvrage