sponsus
Latin
Étymologie
- (Nom commun 1) Substantivation du participe du verbe spondeo.
- (Nom commun 2) Déverbal de spondeo (« promettre »), dérivé de sponsum, avec le suffixe -us, -us
Nom commun 1
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sponsus | sponsī |
| Vocatif | sponse | sponsī |
| Accusatif | sponsum | sponsōs |
| Génitif | sponsī | sponsōrum |
| Datif | sponsō | sponsīs |
| Ablatif | sponsō | sponsīs |
sponsus \Prononciation ?\ masculin ; 2e déclinaison (pour une femme, on dit : sponsa)
Nom commun 2
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sponsŭs | sponsūs |
| Vocatif | sponsŭs | sponsūs |
| Accusatif | sponsum | sponsūs |
| Génitif | sponsūs | sponsuum |
| Datif | sponsūi ou sponsū |
sponsibus |
| Ablatif | sponsū | sponsibus |
sponsus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | sponsus | sponsă | sponsum | sponsī | sponsae | sponsă |
| Vocatif | sponse | sponsă | sponsum | sponsī | sponsae | sponsă |
| Accusatif | sponsum | sponsăm | sponsum | sponsōs | sponsās | sponsă |
| Génitif | sponsī | sponsae | sponsī | sponsōrŭm | sponsārŭm | sponsōrŭm |
| Datif | sponsō | sponsae | sponsō | sponsīs | sponsīs | sponsīs |
| Ablatif | sponsō | sponsā | sponsō | sponsīs | sponsīs | sponsīs |
sponsus \Prononciation ?\
- Participe passé de spondeo.
Références
- « sponsus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage