souden
Étymologie
Adverbe
souden \ˈsuː.dɛn\
- Soudain.
Souden e klevjomp e-kreiz an noz eur c'houitelladenn; […]!
— (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, page 154)- Soudain nous entendîmes en pleine nuit un coup de sifflet ; […] !.
Dérivés
- bremaik-souden
- bremañ-souden
- neuze-souden
- soudaig-souden
Forme de verbe
souden \ˈsuː.dɛn\
- Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe soudañ/soudiñ.
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 680a