sortú
Étymologie
- Dérivé de sorta (« licence »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | sortú | sortuyú | sortutú |
| 2e du sing. | sortul | sortuyul | sortutul |
| 3e du sing. | sortur | sortuyur | sortutur |
| 1re du plur. | sortut | sortuyut | sortutut |
| 2e du plur. | sortuc | sortuyuc | sortutuc |
| 3e du plur. | sortud | sortuyud | sortutud |
| 4e du plur. | sortuv | sortuyuv | sortutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
sortú \sɔrˈtu\ ou \sorˈtu\ bitransitif
Prononciation
- France : écouter « sortú [sɔrˈtu] »
Références
- « sortú », dans Kotapedia