solitarius

Latin

Étymologie

Dérivé de solitas solitude »), avec le suffixe -arius.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif sōlitārius sōlitāriă sōlitārium sōlitāriī sōlitāriae sōlitāriă
Vocatif sōlitārie sōlitāriă sōlitārium sōlitāriī sōlitāriae sōlitāriă
Accusatif sōlitārium sōlitāriăm sōlitārium sōlitāriōs sōlitāriās sōlitāriă
Génitif sōlitāriī sōlitāriae sōlitāriī sōlitāriōrŭm sōlitāriārŭm sōlitāriōrŭm
Datif sōlitāriō sōlitāriae sōlitāriō sōlitāriīs sōlitāriīs sōlitāriīs
Ablatif sōlitāriō sōlitāriā sōlitāriō sōlitāriīs sōlitāriīs sōlitāriīs

sōlitārius \Prononciation ?\ ; première classe

  1. Solitaire, qui vit dans la solitude, isolé.
    • quae [natura] non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa.  (Cicéron, N. D. 2, 11, 29)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Synonymes

Dérivés

Dérivés dans d’autres langues

Références

  • « solitarius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 1453)
  • « solitarius », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage