soleco

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine sol (« seul »), du suffixe -ec- (« qualité ») et de la finale -o (substantif)[1].

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif soleco
\so.ˈle.t͡so\		 solecoj
\so.ˈle.t͡soj\
Accusatif solecon
\so.ˈle.t͡son\		 solecojn
\so.ˈle.t͡sojn\

soleco \so.ˈle.t͡so\

  1. (Psychologie) Solitude.
    • Ĉe ambaŭ flankoj de la ŝlima lito de la rivero etendiĝas je multaj mejloj pala dezerto el nimfeoj gigantaj. Ili sopiras unu al la alia en tiu soleco, kaj streĉas al la ĉielo siajn longajn kaj palegajn kolojn, kaj balancas tien kaj reen siajn eternajn kapojn. — (Benjamin Bohin, Edgar Allan Poe (traduction par Albert Frank Milward), Ses Noveloj dans la bibliothèque Wikisource (en espéranto) , Ferdinand Hirt & Sohn, page 76)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Apparentés étymologiques

→ voir la catégorie Mots en espéranto comportant la racine sol 

  • sola
  • solo
  • soleco
  • soleca
  • solece
  • solecigi
  • solejo
  • solisto
  • gesolaj
  • solsola
  • tutsola
  • unusola
  • unusole

Prononciation

Voir aussi

Références

Sources

Bibliographie

Cet article est issu de Wiktionnaire. Sauf mention contraire, le texte est disponible sous Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.