sitú
Étymologie
- Composé de l’adjectif sitaf (« fastidieux, rébarbatif ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom situca (« caractère fastidieux, rébarbativité ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe situcú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | sitú | situyú | situtú |
| 2e du sing. | situl | situyul | situtul |
| 3e du sing. | situr | situyur | situtur |
| 1re du plur. | situt | situyut | situtut |
| 2e du plur. | situc | situyuc | situtuc |
| 3e du plur. | situd | situyud | situtud |
| 4e du plur. | situv | situyuv | situtuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
sitú \siˈtu\ intransitif
Prononciation
- France : écouter « sitú [siˈtu] »
Anagrammes
Références
- « sitú », dans Kotapedia