singulares
Latin
Étymologie
- Substantivation de l’adjectif singularis (« singulier, personnel »).
Nom commun
| Cas | Pluriel |
|---|---|
| Nominatif | singularēs |
| Vocatif | singularēs |
| Accusatif | singularēs |
| Génitif | singulariŭm |
| Datif | singularĭbŭs |
| Ablatif | singularĭbŭs |
Forme d’adjectif
singulares \Prononciation ?\
- nominatif masculin et féminin pluriel de singularis.
- vocatif masculin et féminin pluriel de singularis.
- accusatif masculin et féminin pluriel de singularis.
Références
- « singulares », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 1446)
Portugais
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| singular | singulares |
singulares \sĩ.gu.lˈaɾɨʃ\ (Lisbonne) \sĩ.gu.lˈa.ɾɪs\ (São Paulo)
- Pluriel de singular.