servije

Voir aussi : servíje

Forme de verbe

servije \sɛr.ˈviː.ʒe\ ou \zɛr.ˈviː.ʒe\

  1. Troisième personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe servijañ/servijiñ.
    • Hag ar marichal a ziskouezas al lerenn en doa degaset gantañ hag a servije dezhañ, er cʼhovel, da sevel treid ar cʼhezeg evit o houarnañ.  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 116)
      Et le maréchal-ferrand montra la lanière qu’il avait apportée avec lui et qui lui servait, à la forge, à soulever les pattes des chevaux pour les ferrer.
    • Ar pezh a servije da dog d’ an ostizez en doa dedennet ar beajour-kenwerzh e-pad ur pennadig.  (Ronan Huon, Dibenn an deiz, in Al Liamm, no 65, novembre-décembre 1957, page 21)
      Ce qui servait de chapeau à la cliente avait intéressé le voyageur de commerce pendant un petit instant.
    • Div cʼholcʼhed pell kercʼh a oa e pep gwele : unan dindan, war ar plouz, ha unan war-cʼhorre, war al liñselioù, a servije da sacʼh-treid.  (Goulven Jacq, Pinvidigezh ar paour, Al Liamm, 1977, page 132)
      Il y avait deux couettes de bale d’avoine dans chaque lit : une dessous, sur la paille, et une dessus, sur les draps, qui servait de couverture.