sanctus
Français
Étymologie
Nom commun
| Invariable |
|---|
| sanctus \sɑ̃k.tys\ |
sanctus \sɑ̃k.tys\ masculin
- (Religion) Hymne d'adoration dans le catholicisme.
Écoutez seulement ce noir Sanctus qui se chante à l’ermitage.
— (Walter Scott, Ivanhoé, traduit de l’anglais par Alexandre Dumas, 1820)
- (Religion) Partie de la messe entre la préface et le canon où l'on chantait en latin «sanctus» répété trois fois, actuellement ce chant se fait en français.
Traductions
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- L’annexe Glossaire de l’Église catholique en français
- sanctus sur l’encyclopédie Wikipédia
Latin
Étymologie
- (Verbe) Du proto-italique *sanktos.
- (Nom commun) Substantivation du participe du verbe sancio.
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | sanctus | sanctă | sanctum | sanctī | sanctae | sanctă |
| Vocatif | sancte | sanctă | sanctum | sanctī | sanctae | sanctă |
| Accusatif | sanctum | sanctăm | sanctum | sanctōs | sanctās | sanctă |
| Génitif | sanctī | sanctae | sanctī | sanctōrŭm | sanctārŭm | sanctōrŭm |
| Datif | sanctō | sanctae | sanctō | sanctīs | sanctīs | sanctīs |
| Ablatif | sanctō | sanctā | sanctō | sanctīs | sanctīs | sanctīs |
sanctus \ˈsank.tus\ ; première classe (comparatif : sanctior, superlatif : sanctissimus)
- Participe passé de sancio.
Synonymes
Dérivés dans d’autres langues
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sanctus | sanctī |
| Vocatif | sancte | sanctī |
| Accusatif | sanctum | sanctōs |
| Génitif | sanctī | sanctōrum |
| Datif | sanctō | sanctīs |
| Ablatif | sanctō | sanctīs |
sanctus \ˈsank.tus\ masculin ; 2e déclinaison
Références
- « sanctus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage