sabrenn

Étymologie

Mentionné dans le grand dictionnaire français-breton de François Vallée (1931, page 669b) : sabrenn f. pl. -ou, sabrinier.

Nom commun

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
sabrenn sabrennoù sabrinier

sabrenn \ˈsɑː.brɛn\ féminin

  1. (Armement) Sabre.
    • E sabrenn a oa stag-mat ouzh e cʼhouriz, hogen ar bommell a oa faout hag ar gouin merglet.  (Roparz Hemon, An tri boulomig kalon aour, Al Liamm, 1961, page 11)
      Son sabre était bien attaché à sa ceinture, mais le pommeau était fendu et la gaine rouillée.
    • Degouezhout a ra hemañ er c’hastell aour. Degemeret mat pa weljont oa ar sabrenn gantañ.  (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /5, Éditions Al Liamm, 1994, page 119)
      Celui-ci arrive dans le château en or. (Il fut) bien accueilli quand il virent qu’il avait le sabre (avec lui).

Dérivés

  • sabrennad
  • sabrennañ
  • sabrennata
  • sabrennataer
  • sabrennataerez
  • sabrenner
  • sabrennerez
  • sabrenniñ

Voir aussi

  • sabrenn sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton) 

Références

  • Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 703a
  • Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 1206a