ruitu
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | ruitu | ruittut |
| Accusatif Génitif |
ruittu | ruittuid |
| Illatif | ruitui | ruittuide |
| Locatif | ruittus | ruittuin |
| Comitatif | ruittuin | ruittuiguin |
| Essif | ruitun | |
| Avec suffixes possessifs |
Singulier | Duel | Pluriel |
|---|---|---|---|
| 1re personne | ruiton | ruitome | ruitomet |
| 2e personne | ruitot | ruitode | ruitodet |
| 3e personne | ruitus | ruituska | ruituset |
ruitu /ˈrujtu/
- Marmite, chaudron, cocotte.
Ollu boares ruovdediŋggat: veahčirat, ákšut, jiehkku, gaccahat, golve, riggi, veaike- ja leikonruovde-ruittut, liktenruovdi, máŋga gillára, sáiti, liššá.
— (girji.info)- Tous les vieux objets métalliques : marteaux, haches, grattoir à peaux, évidoirs, fer à souder, chaîne pour suspendre les chaudrons, marmites en cuivre ou en fonte, fer à repasser, plusieurs petits pièges, piquet, faux.