rudo
Espagnol
Étymologie
- Du latin rudis.
Adjectif
| Genre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | rudo | rudos |
| Féminin | ruda | rudas |
rudo \ˈru.ðo\ masculin
- Rude.
Prononciation
Anagrammes
Latin
Étymologie
Verbe
rudo, infinitif : rudĕre, parfait : rudivi, supin : ruditum \Prononciation ?\ intransitif (voir la conjugaison)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Dérivés
- rudibundus (« qui brait sans cesse »)
- ruditŭs (« braiment »)
- rudŏr (« retentissement »)
Anagrammes
Références
- « rudo », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] Pokorny *reu
Forme de nom commun
| féminin | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| cas | non articulé | articulé | non articulé | articulé |
| Nominatif Accusatif |
rudă | ruda | rude | rudele |
| Datif Génitif |
rude | rudei | rude | rudelor |
| Vocatif | rudo | rudelor | ||
rudo \Prononciation ?\ féminin singulier