rinú
Étymologie
- Dérivé du pronom rin (« toi, tu »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | rinú | rinuyú | rinutú |
| 2e du sing. | rinul | rinuyul | rinutul |
| 3e du sing. | rinur | rinuyur | rinutur |
| 1re du plur. | rinut | rinuyut | rinutut |
| 2e du plur. | rinuc | rinuyuc | rinutuc |
| 3e du plur. | rinud | rinuyud | rinutud |
| 4e du plur. | rinuv | rinuyuv | rinutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « rinú [riˈnu] »
Anagrammes
Références
- « rinú », dans Kotapedia