resina
: résina
Catalan
Étymologie
- Du latin resina.
Nom commun
resina \Prononciation ?\ féminin
Prononciation
- Barcelone (Espagne) : écouter « resina [Prononciation ?] »
Espagnol
Étymologie
- Du latin resina.
Nom commun
resina \Prononciation ?\ féminin
Prononciation
- Carthagène des Indes (Colombie) : écouter « resina [Prononciation ?] »
Italien
Étymologie
- Du latin resina.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| resina \Prononciation ?\ |
resine \Prononciation ?\ |
resina \Prononciation ?\ féminin
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- resina sur l’encyclopédie Wikipédia (en italien)
Latin
Étymologie
- Apparenté au grec ancien ῥητίνη, rhêtinê (« résine »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | resină | resinae |
| Vocatif | resină | resinae |
| Accusatif | resinăm | resinās |
| Génitif | resinae | resinārŭm |
| Datif | resinae | resinīs |
| Ablatif | resinā | resinīs |
resina \ɾeː.ˈsiː.na\ féminin
- Résine.
Vinum quod resina conditum est.
— (Cels. 4, 5, 29)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Dérivés
- resinaceus, resinalis, resinosus (« résineux »)
- resinaria (« celle qui s'épile à la résine »)
- resinatus (« résiné, mélangé de résine »)
- resinula (« petite résine »)
Références
- « resina », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 1351)