puntá
Espagnol
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe puntar | ||
|---|---|---|
| Impératif | Présent | |
| (vos) puntá | ||
puntá \punˈta\
- Deuxième personne du singulier (vos) de l’impératif de puntar.
Prononciation
- Madrid : \punˈta\
- Séville : \puŋˈta\
- Mexico, Bogota : \p(u)nˈta\
- Santiago du Chili, Caracas : \puŋˈta\
- Montevideo, Buenos Aires : \punˈta\
Étymologie
- Dérivé de punta (« huile »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | puntá | puntayá | puntatá |
| 2e du sing. | puntal | puntayal | puntatal |
| 3e du sing. | puntar | puntayar | puntatar |
| 1re du plur. | puntat | puntayat | puntatat |
| 2e du plur. | puntac | puntayac | puntatac |
| 3e du plur. | puntad | puntayad | puntatad |
| 4e du plur. | puntav | puntayav | puntatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « puntá [punˈta] »
Références
- « puntá », dans Kotapedia