prieten
Étymologie
- Du vieux slave приятєль, prijatelĩ
Nom commun
| masculin | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| cas | non articulé | articulé | non articulé | articulé |
| Nominatif Accusatif |
prieten | prietenul | prieteni | prietenii |
| Datif Génitif |
prieten | prietenului | prieteni | prietenilor |
| Vocatif | prietenule | prietenilor | ||
prieten \pɾje.ˈten\ masculin (pour une femme, on dit : prietenă)
- Ami.
Eram doi prieteni.
- Nous étions deux amis.
- Amant.
- (Ironique) Russe, soviétique.
Synonymes
- amant
- asociat
- părtaș
- prietnic
- tovarăș
Antonymes
- adversar
- dușman
- inamic
- neprieten
- potrivnic
- vrăjmaș
Dérivés
- prieteni la cataramă (très bons amis)
- prietenos
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « prieten [Prononciation ?] »