priñs
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | priñs | priñsed |
| Adoucissante | briñs | briñsed |
| Spirante | friñs | friñsed |
priñs \ˈprĩsː\ masculin (pour une femme, on dit : priñsez)
- (Noblesse) Prince.
Ec’h ! emezan. N’emaoc’h ket mat, va frins ? Eur vez e vefe, war va meno-me da vihana, eur vez e vefe kinnig eur vi yar d’eur roue ken galloudus ha hini ar Vigoudenned !
— (Ivon Krog, Eur zacʼhad marvailhou, Buhez Breiz, 1924, page 20)- Fi ! dit-il. Vous n’êtes pas bien mon prince ? Ce serait une honte, à mon avis, d’offrir un œuf de poule à un roi aussi puissant que celui des Bigoudens !
Mad ! mad ! eme ar prins; deut ganen da gaout va zad; [...].
— (Gabriel Milin, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, page 7)- Bien ! Bien ! dit le prince ; venez avec moi voir mon père ; [...].
[...], ez eus bet gwechall ur c’hastell meur hag e oa o chom ennañ priñsed c’halloudek ; [...].
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 44)- [...], il y a eu autrefois un important château dans lequel vivaient de puissants princes ; [...].
Dérivés
- priñsel
- priñselezh
- priñs-hêr
Synonymes
- tiern (dans un autre contexte historique)
Voir aussi
- Martial Ménard, Devri : Le dictionnaire diachronique du breton, 2018 → consulter cet ouvrage
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 602b