picalha
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| picalha \piˈkaʎo̞\ |
picalhas \piˈkaʎo̞s\ |
picalha \piˈkaʎo̞\ (graphie normalisée) féminin
Variantes orthographiques
- picaillho, picaio (graphie mistralienne)
Prononciation
- languedocien : [piˈkaʎo̞]
- provençal : [piˈkajo̞]
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Loís Alibèrt, Dictionnaire occitan-français selon les parlers languedociens, Institut d’Estudis Occitans, 1997, ISBN 2-85910-069-5
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Christian Rapin, Diccionari francés / occitan segon lo lengadocian, 7 vol 1991-2013