pafo
: pafó
Espéranto
Étymologie
- Composé de la racine paf (« tirer, faire feu ») et de la finale -o (substantif).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | pafo \ˈpa.fo\ |
pafoj \ˈpa.foj\ |
| Accusatif | pafon \ˈpa.fon\ |
pafojn \ˈpa.fojn\ |
pafo \ˈpa.fo\ composition de racines de l’ekzercaro §40
- Tir, coup de feu.
- (Ekzercaro §40) En la daŭro de kelke da minutoj mi aŭdis du pafojn.
- Pendant la durée de quelques minutes, j’ai entendu deux coups de feu.
- (Ekzercaro §40) En la daŭro de kelke da minutoj mi aŭdis du pafojn.
Apparentés étymologiques
Académiques :
Prononciation
- France (Toulouse) : écouter « pafo [Prononciation ?] »
Références
Bibliographie
- E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (racine U.V-4OA)
- pafo sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
- pafo sur le site Reta-vortaro.de (RV)
- Composition "paf-o" (à racines U.V.) présente dans l’Ekzercaro de la Fundamento (Ekzercaro, R1 de l’Akademio de Esperanto).