obstina
: obstiná
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe obstiner | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on s’obstina | ||
obstina \ob.sti.na\
- Troisième personne du singulier du passé simple de obstiner.
Prononciation
- Paris (France) : écouter « obstina [Prononciation ?] »
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Espagnol
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe obstinar | ||
|---|---|---|
| Indicatif | Présent | |
| (él/ella/ello/usted) obstina | ||
| Impératif | Présent | (tú) obstina |
obstina \o(β)sˈti.na\
Prononciation
- Madrid : \o(β)sˈti.na\
- Séville : \o(β)hˈti.na\
- Mexico, Bogota : \obsˈti.na\
- Santiago du Chili, Caracas : \o(β)hˈti.na\
Espéranto
Étymologie
- De l’anglais obstinate.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | obstina \ob.ˈsti.na\ |
obstinaj \ob.ˈsti.naj\ |
| Accusatif | obstinan \ob.ˈsti.nan\ |
obstinajn \ob.ˈsti.najn\ |
obstina
Prononciation
- France (Toulouse) : écouter « obstina [Prononciation ?] »
Portugais
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe obstinar | ||
|---|---|---|
| Indicatif | Présent | |
| você/ele/ela obstina | ||
| Impératif | Présent | (2e personne du singulier) obstina |
obstina \ɔbʃ.tˈi.nɐ\ (Lisbonne) \obs.tʃˈi.nə\ (São Paulo)