niver

Étymologie

Du moyen breton niuer[1][2], issu du vieux breton nimer, tous issus du latin numerus.
À comparer avec les mots nifer en gallois, nyver en cornique, uimhir en gaélique (sens identique).

Nom commun

Singulier Pluriel
niver niveroù

niver \ˈniː.vɛr\ masculin

  1. (Mathématiques) Nombre.
    • Bez' ez eus war-dro ugent milion a dud о komz yezou tibetek, tri milion a-vec'h war an niver-se о chom en Tibed.  (Meven Mordiern, Istor ar Bed, in Gwalarn, no 101-102, avril-mai 1937, page 62)
      Il y a environ vingt millions de personnes qui parlent des langues tibétaines, à peine trois millions sur ce nombre habitent au Tibet.
  2. (Par extension) Bon nombre, grand nombre.
    • Petra cʼhell ar galonegezh, koulskoude, a-enep dʼan niver ?...  (Langleiz, Tristan hag Izold, Al Liamm, 1972, page 15)
      Que peut le courage, pourtant, contre le nombre ?...
  3. (localement) Tas de onze gerbes.

Synonymes

  • riñv

Dérivés

Forme de verbe

niver \ˈniː.vɛr\

  1. Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe niverañ/niveriñ.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe niverañ/niveriñ.

Anagrammes

Voir aussi

  • niver sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton) 

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 538a