myrskulintu

Étymologie

De myrsku (« ? ») et de lintu (« oiseau »).

Nom commun

Déclinaison
Cas Singulier Pluriel
Nominatif myrskulintu myrskulinnut
Génitif myrskulinnun myrskulintujen
Partitif myrskulintua myrskulintuja
Accusatif myrskulintu[1]
myrskulinnun[2]
myrskulinnut
Inessif myrskulinnussa myrskulinnuissa
Élatif myrskulinnusta myrskulinnuista
Illatif myrskulintuun myrskulintuihin
Adessif myrskulinnulla myrskulinnuilla
Ablatif myrskulinnulta myrskulinnuilta
Allatif myrskulinnulle myrskulinnuille
Essif myrskulintuna myrskulintuina
Translatif myrskulinnuksi myrskulinnuiksi
Abessif myrskulinnutta myrskulinnuitta
Instructif myrskulinnuin
Comitatif myrskulintuine-[3]
Notes [1] [2] [3]

[1]

  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive dont le sujet est la troisième personne
    du singulier sans aucun pronom.
  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive passive.
  • Dans toutes les phrases passives à n’importe
    quel mode.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la deuxième personne du singulier, ou la
    première ou deuxième personne du pluriel.

[2]

  • Dans les phrases actives positives aux modes
    indicatif, conditionnel ou potentiel.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la troisième personne du singulier ou du
    pluriel.

[3]

  • Un suffixe possessif s’ajoute dans le cas des
    noms communs.
Avec suffixes
possessifs
Singulier Pluriel
1re personne myrskulintuni myrskulintumme
2e personne myrskulintusi myrskulintunne
3e personne myrskulintunsa

myrskulintu \ˈmyrskuˌlintu\

  1. (Ornithologie) Fulmar boréal, oiseau de nom scientifique Fulmarus glacialis.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Synonymes

Dérivés

Forme de nom commun

myrskulintu \ˈmyrskuˌlintu\

  1. Accusatif II singulier de myrskulintu.