myť
Étymologie
- Du proto-slave *myti.
Verbe
| Temps / Mode | Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|---|
| Infinitif | myť | ||
| Présent | 1re | myjem | myjeme | 
| 2e | myješ | myjete | |
| 3e | myje | myjú | |
| Futur | Futur de byť + myť | ||
| Passé | Masculin | myl | myli | 
| Féminin | myla | ||
| Neutre | mylo | ||
| Impératif | 1re | — | myme | 
| 2e | my | myte | |
| Participe présent actif | myjúci | ||
| Participe passif | mytý | ||
| Gérondif | myjúc | ||
| Nom verbal | mytie | ||
| Conjugaison complète | |||
myť \ˈmic\ imperfectif (perfectif : umyť) transitif
Synonymes
Références
- myť dans les dictionnaires de l’Institut de linguistique Ľudovít Štúr
Forme de verbe
myť \ˈmɪc\
- Deuxième personne du singulier de l’impératif de mýtit.