ministras
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe ministrer | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| tu ministras | ||
ministras \mi.nis.tʁa\
- Deuxième personne du singulier du passé simple du verbe ministrer.
Espagnol
Forme de nom commun
ministras \mi.ˈnis.tras\ féminin
- Féminin pluriel de ministra.
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | ministras | ministrai |
| Génitif | ministro | ministrų |
| Datif | ministrui | ministrams |
| Accusatif | ministrą | ministrus |
| Instrumental | ministru | ministrais |
| Locatif | ministre | ministruose |
| Vocatif | ministre | ministrai |
ministras (pour une femme, on dit : ministrė)
- (Politique) Ministre, membre du gouvernement.
Portugais
Forme de nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| ministra | ministras |
ministras \mi.ˈniʃ.tɾɐʃ\ (Lisbonne) \mi.ˈnis.tɾəs\ (São Paulo) féminin
- Pluriel de ministra.
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe ministrar | ||
|---|---|---|
| Indicatif | Présent | |
| tu ministras | ||
ministras \mi.ˈniʃ.tɾɐʃ\ (Lisbonne) \mi.ˈnis.tɾəs\ (São Paulo)
- Deuxième personne du singulier du présent de l’indicatif de ministrar.