minctus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | minctŭs | minctūs |
| Vocatif | minctŭs | minctūs |
| Accusatif | minctum | minctūs |
| Génitif | minctūs | minctuum |
| Datif | minctūi ou minctū |
minctibus |
| Ablatif | minctū | minctibus |
minctus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | minctus | minctă | minctum | minctī | minctae | minctă |
| Vocatif | mincte | minctă | minctum | minctī | minctae | minctă |
| Accusatif | minctum | minctăm | minctum | minctōs | minctās | minctă |
| Génitif | minctī | minctae | minctī | minctōrŭm | minctārŭm | minctōrŭm |
| Datif | minctō | minctae | minctō | minctīs | minctīs | minctīs |
| Ablatif | minctō | minctā | minctō | minctīs | minctīs | minctīs |
minctus \Prononciation ?\
- Participe passé de mingo.
Références
- « minctus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage