miabuditá
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | miabuditá | miabuditayá | miabuditatá |
| 2e du sing. | miabudital | miabuditayal | miabuditatal |
| 3e du sing. | miabuditar | miabuditayar | miabuditatar |
| 1re du plur. | miabuditat | miabuditayat | miabuditatat |
| 2e du plur. | miabuditac | miabuditayac | miabuditatac |
| 3e du plur. | miabuditad | miabuditayad | miabuditatad |
| 4e du plur. | miabuditav | miabuditayav | miabuditatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
miabuditá \miabudiˈta\ transitif
Prononciation
- France : écouter « miabuditá [miabudiˈta] »
Références
- « miabuditá », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.