melezour

Étymologie

D’une ancienne forme *merezour, issue du latin tardif mīrātōrium.
Du moyen breton mezelour[1][2].

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
Non muté melezour melezourioù melezouroù
Adoucissante velezour velezourioù velezouroù

melezour \me.ˈleː.(z)ur\ masculin

  1. (Miroiterie) Miroir.
    • « Spontus, emezi, e oa koeñvet va jod kleiz, ha mezh am beze adal ma tegouezhe din sellout ouzh ur melezour ».  (Jarl Priel, An teirgwern Pembroke, Éditions Al Liamm, 1959, page 115)
      « Ma joue gauche, dit-elle, était affreusement gonflée, et j’avais honte dès qu’il m’arrivait de regarder un miroir ».
    • « [...] ! Ha mont a rin da gercʼhat deocʼh ur melezour ? » a cʼhoapaas adarre ar breur Celestino.  (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 28)
      « [...] ! Irai-je vous chercher un miroir ? » se moqua à nouveau le frère Célestin.

Variantes

  • mezelour

Dérivés

  • kilvelezour
  • melezourañ
  • melezourer
  • melezourerezh
  • melezouriñ

Voir aussi

  • melezour sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton) 

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 501a