mania
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe manier | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on mania | ||
mania \ma.nja\
- Troisième personne du singulier du passé simple de manier.
Prononciation
- Lyon (France) : écouter « mania [Prononciation ?] »
Homophones
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Catalan
Étymologie
- (XVe siècle) Du latin mania.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| mania \Prononciation ?\ |
manies \Prononciation ?\ |
mania \məˈni.ə\ (oriental), \maˈni.a\ (occidental) féminin
Apparentés étymologiques
Italien
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| mania \ma.ˈni.a\ |
manie \ma.ˈni.e\ |
mania \ma.ˈni.a\ féminin
Dérivés
Vocabulaire apparenté par le sens
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- mania sur l’encyclopédie Wikipédia (en italien)
Références
- ↑ Ottorino Pianigiani, Vocabolario Etimologico della Lingua Italiana, Società editrice Dante Alighieri di Albrighi / Segati, Rome / Milan, 1907 → consulter cet ouvrage
Latin
Étymologie
- Du grec ancien μανία, manía (« folie »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | maniă | maniae |
| Vocatif | maniă | maniae |
| Accusatif | maniăm | maniās |
| Génitif | maniae | maniārŭm |
| Datif | maniae | maniīs |
| Ablatif | maniā | maniīs |
mania \ma.nia\ féminin
Apparentés étymologiques
- manicos (« qui rend fou »)
Références
- « mania », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin mania.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| mania \maˈni.o\ |
manias \maˈni.os\ |
mania \maˈni.o\ (graphie normalisée) féminin
Apparentés étymologiques
Prononciation
- France (Béarn) : écouter « mania [Prononciation ?] »
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage