manacʼh
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 | 
|---|---|---|---|
| Non muté | manacʼh | menecʼh | manacʼhed | 
| Adoucissante | vanacʼh | venecʼh | vanacʼhed | 
manacʼh \ˈmãːnax\ masculin
- (Religion) Moine.
Ur manac’h yaouank-flamm, hag a yoa o chom er penn pellañ eus ar gouent, a zihunas o klevet an tennoù fuzuilh kentañ.
— (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 39)- Un tout jeune moine, qui vivait dans la partie la plus éloignée du couvent, se réveilla en entendant les premiers coups de fusil.
 
Deuet e oa manacʼhed eus Breizh Veur.
— (Louis Elegoet. Leonad, site du journal Le Télégramme, publié le 10 janvier 2008)- Des moines étaient venus de Grande-Bretagne.
 
 - Bouillotte.
 - Bigorneau gris.
 
Dérivés
- divanacʼh
 - divanacʼhiñ
 - Enizenacʼh
 - manacʼh-baleer
 - manacʼh-beleg
 - manacʼh-gwenn
 - manacʼh-pik
 - manacʼh-rous
 - manacʼh-ruz
 - manacʼhegezh
 - manacʼhek
 - manacʼhel
 - manacʼhelezh
 - manacʼherezh
 - manacʼhez
 - manacʼhiñ
 - manati
 - unvanacʼh
 
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499