lojañ

Voir aussi : lojan

Étymologie

Dérivé de loj cabane, loge »), avec le suffixe -añ, du moyen breton logaff[1][2].

Verbe

lojañ \ˈloː.ʒã\ intransitif et transitif direct (voir la conjugaison), base verbale loj-

  1. Habiter.
    • « Lojañ a rit en ur palez ! » emezi.  (Roparz Hemon, Tangi Kerviler, Al Liamm, 1971, page 92)
      « Vous habitez (Habiter vous faites) dans un palais ! » dit-elle.
  2. Loger.
    • E-kreiz ez eus ur pignon a ya betek ar solier, hag a zisparti an ti-annez diouzh ar marchosi, e-lec’h ma voemp kaset da lojañ war ar c’holo.  (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 59)
      Au centre il y a un pignon qui va jusqu’au grenier, et qui sépare l’habitation de l’écurie, où l’on nous conduisit pour loger sur la paille.

Variantes dialectales

  • lojiñ

Dérivés

  • adlojañ
  • dilojañ

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 472a