lezenn
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| lezenn | lezennoù |
lezenn \ˈleː.zɛn\ féminin
- Loi.
« [...]. Ho lezennou a zo diazezet war ar furnez, ha dirak ho lez-varn e cʼhounezo eul loen divlam war eul loen kablus. [...]. »
— (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 36)- « [...]. Vos lois sont fondées sur la sagesse, et devant votre tribunal une bête irréprochable triomphera d’une bête coupable. [...]. »
« [...]. Me a heuilh c’hoaz al lezenn goz : lagad evit lagad ! »
— (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon [Contes du pays de l’Aulne], Kemper, 1950, page 83)- « [...]. Moi j’applique (je suis) encore l’ancienne loi : œil pour œil ! »
Dérivés
- lezennadur
- lezennadur-diazez
- lezennadurezh
- lezennañ
- lezennaoueg
- lezennaoueg-kastiz
- lezennata
- lezennataer
- lezennataerez
- lezennegezh
- lezennek
- lezennel
- lezennelezh
- lezenner
- lezennerez
- lezennerezh
- lezenniñ
- lezennour
- lezennourez
- lezennouriezh
- lezennus
- lezenn-vrezel
Forme de verbe
lezenn \ˈleː.zɛn\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe lezenniñ.
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe lezenniñ.
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 446a