lezenn

Étymologie

Du moyen breton laesenn[1][2].

Nom commun

Singulier Pluriel
lezenn lezennoù

lezenn \ˈleː.zɛn\ féminin

  1. Loi.
    • « [...]. Ho lezennou a zo diazezet war ar furnez, ha dirak ho lez-varn e cʼhounezo eul loen divlam war eul loen kablus. [...]. »  (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 36)
      « [...]. Vos lois sont fondées sur la sagesse, et devant votre tribunal une bête irréprochable triomphera d’une bête coupable. [...]. »
    • « [...]. Me a heuilh c’hoaz al lezenn goz : lagad evit lagad ! »  (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon [Contes du pays de l’Aulne], Kemper, 1950, page 83)
      « [...]. Moi j’applique (je suis) encore l’ancienne loi : œil pour œil ! »

Dérivés

  • lezennadur
  • lezennadur-diazez
  • lezennadurezh
  • lezennañ
  • lezennaoueg
  • lezennaoueg-kastiz
  • lezennata
  • lezennataer
  • lezennataerez
  • lezennegezh
  • lezennek
  • lezennel
  • lezennelezh
  • lezenner
  • lezennerez
  • lezennerezh
  • lezenniñ
  • lezennour
  • lezennourez
  • lezennouriezh
  • lezennus
  • lezenn-vrezel

Forme de verbe

lezenn \ˈleː.zɛn\

  1. Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe lezenniñ.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe lezenniñ.

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 446a