lennen

Forme de verbe

lennen \ˈlɛ.nːɛn\

  1. Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe lenn/lennañ/lenniñ.
    • Pasianted o deus bet ganin, rak, ma lennen brezhoneg abaoe va bugaleaj, skrivañ n’em boa graet morse, na taolet pled eus an doare-skrivañ.  (Añjela Duval, E koun Roparz Hemon, in Al Liamm, no 191, novembre–décembre 1978, page 439)
      Ils ont été patients avec moi, car, si je lisais du breton depuis mon enfance, je n’avais jamais écrit, ni fait attention à l’orthographe.

Dérivés