lennen
Forme de verbe
lennen \ˈlɛ.nːɛn\
- Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe lenn/lennañ/lenniñ.
Pasianted o deus bet ganin, rak, ma lennen brezhoneg abaoe va bugaleaj, skrivañ n’em boa graet morse, na taolet pled eus an doare-skrivañ.
— (Añjela Duval, E koun Roparz Hemon, in Al Liamm, no 191, novembre–décembre 1978, page 439)- Ils ont été patients avec moi, car, si je lisais du breton depuis mon enfance, je n’avais jamais écrit, ni fait attention à l’orthographe.
Dérivés
- adlennen
- dilennen
- peurlennen