lavare
Forme de verbe
lavare \la.ˈvɑː.re\
- Troisième personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe lavarat/lavaret/lavarezh/lavarout.
— « Nʼouzon ket », a lavare breman ar paotr.
— (Lan ar Bunel, Laouig ar Penker eun danvez beleg, Moulerez straed ar Cʼhastell, Brest, 1929, page 19)- « Je ne sais pas », disait le garçon maintenant.
Ken e lavare etrezo Iwerzhoniz : Piv eo an aotrounez-se.
— (Langleiz, Tristan hag Izold, Al Liamm, 1972, page 51)- Tellement que les Irlandais disaient entre eux : qui sont ces seigneurs-là.
Variantes dialectales
Espagnol
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe lavar | ||
|---|---|---|
| Subjonctif | ||
| Futur | que (yo) lavare | |
| que (él/ella/ello/usted) lavare | ||
lavare \laˈβa.ɾe\
Prononciation
- Madrid : \laˈβa.ɾe\
- Mexico, Bogota : \laˈba.ɾe\
- Santiago du Chili, Caracas : \laˈβa.ɾe\
Italien
Étymologie
- Du latin lavo (« laver »).
Verbe
lavare \la.ˈva.re\ transitif (auxiliaire avere) 1er groupe (voir la conjugaison)
Dérivés
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « lavare [Prononciation ?] »
- Italie : écouter « lavare [Prononciation ?] »
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Latin
Forme de verbe
lavare \Prononciation ?\
- Infinitif de lavo.
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.