komz
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | komz | komzoù |
| Adoucissante | gomz | gomzoù |
| Spirante | cʼhomz | cʼhomzoù |
komz \ˈkɔ̃ms\ féminin
- Parole.
Ar brinsed hag ar varoned a selaoue o roue, hep ranna etrezo an distera komz.
— (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 84)- Les princes et les barons écoutaient leur roi, sans échanger la moindre parole entre eux.
Dérivés
Verbe
| Mutation | Infinitif |
|---|---|
| Non muté | komz |
| Adoucissante | gomz |
| Spirante | cʼhomz |
komz \ˈkɔ̃ms\ intransitif-transitif (voir la conjugaison), base verbale komz-
- Parler.
« Mat, mat-tre ! Dres edon o komz diwar ho penn gant an dimezell. »
— (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 11)- « Bien, parfait ! J’étais justement en train de parler de vous avec la demoiselle. »
E skolaj Kintin avat ne voe ket difennet outañ komz brezhoneg.
— (Goulcʼhan Kervella, Glenmor, skrivagner brezhonek, in Al Liamm, no 387, juillet-août 2011, page 76)- Cependant, au collège de Quintin, on ne lui défendit pas de parler breton.
Variantes dialectales
- komzal
- komziñ
Forme de verbe
| Mutation | Forme |
|---|---|
| Non muté | komz |
| Adoucissante | gomz |
| Spirante | cʼhomz |
komz \ˈkɔ̃ms\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe komz/komzal/komziñ.
Pep manacʼh a gomz evid e sacʼh.
— (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - Troisième partie - Le style populaire, 1974, page 318)- Chaque moine parle pour son sac (prêche pour son saint - ou pour lui-même).
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe komz/komzal/komziñ.
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 409b