klicú
Étymologie
- Composé de l’adjectif klicaf (« aberrant, absurde ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom klicuca (« aberration, absurdité ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe klicucú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | klicú | klicuyú | klicutú |
| 2e du sing. | klicul | klicuyul | klicutul |
| 3e du sing. | klicur | klicuyur | klicutur |
| 1re du plur. | klicut | klicuyut | klicutut |
| 2e du plur. | klicuc | klicuyuc | klicutuc |
| 3e du plur. | klicud | klicuyud | klicutud |
| 4e du plur. | klicuv | klicuyuv | klicutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
klicú \kliˈʃu\ intransitif
- Dire des absurdités.
Prononciation
- France : écouter « klicú [kliˈʃu] »
Références
- « klicú », dans Kotapedia