klarmú
Étymologie
- Composé de l’adjectif klarmaf (« vil, dépravé ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom klarmuca (« vilenie, dépravation ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe klarmucú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
 
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur | 
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | klarmú | klarmuyú | klarmutú | 
| 2e du sing. | klarmul | klarmuyul | klarmutul | 
| 3e du sing. | klarmur | klarmuyur | klarmutur | 
| 1re du plur. | klarmut | klarmuyut | klarmutut | 
| 2e du plur. | klarmuc | klarmuyuc | klarmutuc | 
| 3e du plur. | klarmud | klarmuyud | klarmutud | 
| 4e du plur. | klarmuv | klarmuyuv | klarmutuv | 
| voir Conjugaison en kotava | |||
klarmú \klarˈmu\ intransitif
Prononciation
- France : écouter « klarmú [klarˈmu] »
 
Références
- « klarmú », dans Kotapedia