kiormú
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | kiormú | kiormuyú | kiormutú |
| 2e du sing. | kiormul | kiormuyul | kiormutul |
| 3e du sing. | kiormur | kiormuyur | kiormutur |
| 1re du plur. | kiormut | kiormuyut | kiormutut |
| 2e du plur. | kiormuc | kiormuyuc | kiormutuc |
| 3e du plur. | kiormud | kiormuyud | kiormutud |
| 4e du plur. | kiormuv | kiormuyuv | kiormutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
kiormú \kiɔrˈmu\ ou \kiorˈmu\ transitif
- S’arroger, s’approprier.
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « kiormú [kiorˈmu] »
Références
- « kiormú », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.