kinokú
Étymologie
- Composé de l’adjectif kinokaf (« honteux ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom kinokuca (« honte ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe kinokucú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | kinokú | kinokuyú | kinokutú |
| 2e du sing. | kinokul | kinokuyul | kinokutul |
| 3e du sing. | kinokur | kinokuyur | kinokutur |
| 1re du plur. | kinokut | kinokuyut | kinokutut |
| 2e du plur. | kinokuc | kinokuyuc | kinokutuc |
| 3e du plur. | kinokud | kinokuyud | kinokutud |
| 4e du plur. | kinokuv | kinokuyuv | kinokutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
kinokú \kinɔˈku\ ou \kinoˈku\ intransitif
Prononciation
- France : écouter « kinokú [kinɔˈku] »
Références
- « kinokú », dans Kotapedia