kien
: kiến
Forme de verbe
kien \ˈkiː.ɛn\
- Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe kiañ.
Anagrammes
Espéranto
Étymologie
Adverbe interrogatif
| Cas | Singulier | |
|---|---|---|
| Nominatif | kie \ˈki.e\ | |
| Accusatif | kien \ˈki.en\ | |
| voir le modèle | ||
kien \ˈki.en\
Adverbe relatif
| Cas | Singulier | |
|---|---|---|
| Nominatif | kie \ˈki.e\ | |
| Accusatif | kien \ˈki.en\ | |
| voir le modèle | ||
kien \ˈki.en\
- Où (avec mouvement).
Li loĝas tie, kien eĉ birdo ne flugas.
- Il habite là où même un oiseau ne va pas.
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « kien [ˈki.en] »
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « kien [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « kien [Prononciation ?] »
Néerlandais
Étymologie
- (1969) De l’anglais keen.
Adjectif
| Forme | Positif | Comparatif | Superlatif |
|---|---|---|---|
| Forme indéclinée | kien | kiener | kienst |
| Forme déclinée | kiene | kienere | kienste |
kien \Prononciation ?\
Adverbe
kien \Prononciation ?\
- Astucieusement, de manière avisée.
Synonymes
Taux de reconnaissance
- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 56,6 % des Flamands,
- 91,7 % des Néerlandais.
Prononciation
- Pays-Bas : écouter « kien [Prononciation ?] »
Références
- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal [≈ Reconnaissance du vocabulaire des Néerlandais et des Flamands 2013 : résultats de la grande enquête nationale sur les langues], Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 pages. → [archive du fichier pdf en ligne]
Nom commun
kien \Prononciation ?\ masculin inanimé