kelorá
Étymologie
- Dérivé de kelor (« fossé »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | kelorá | kelorayá | keloratá |
| 2e du sing. | keloral | kelorayal | keloratal |
| 3e du sing. | kelorar | kelorayar | keloratar |
| 1re du plur. | kelorat | kelorayat | keloratat |
| 2e du plur. | kelorac | kelorayac | keloratac |
| 3e du plur. | kelorad | kelorayad | keloratad |
| 4e du plur. | kelorav | kelorayav | keloratav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
kelorá \kɛlɔˈra\ ou \keloˈra\ ou \kɛloˈra\ ou \kelɔˈra\ transitif
Prononciation
- France : écouter « kelorá [kɛlɔˈra] »
Références
- « kelorá », dans Kotapedia