Étymologie
- (1732)[1] Dérivé de kelenn (« instruire, enseigner »), avec le suffixe -us.
Adjectif
| Nature |
Forme |
| Positif |
kelennus |
| Comparatif |
kelennusocʼh |
| Superlatif |
kelennusañ |
| Exclamatif |
kelennusat |
| Mutation |
Forme |
| Non muté |
kelennus |
| Adoucissante |
gelennus |
kelennus \ke.ˈlɛnː.ys\
- Instructif.
A-hed ur wech, avat, ez eo bet douget Emil ERNOD d’ar varzhoniezh pe gentocʼh d’ar gwerzaoua, rak ne gomprene ket gwerzennoù hep un dalvoudegezh kelennus.
— (Abeozen, Istor lennegezh vrezhonek an amzer-vremañ, in Al Liamm, no 51, juillet–août 1955, page 54)
- De toujours, cependant, Émile Ernault a été porté sur la poésie ou plutôt sur la versification, car il ne concevait pas les vers sans valeur instructive.
- Édifiant.