keisarinna

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

Déclinaison
Cas Singulier Pluriel
Nominatif keisarinna keisarinnat
Génitif keisarinnan keisarinnojen
keisarinnain (rare)
Partitif keisarinnaa keisarinnoja
Accusatif keisarinna[1]
keisarinnan[2]
keisarinnat
Inessif keisarinnassa keisarinnoissa
Élatif keisarinnasta keisarinnoista
Illatif keisarinnaan keisarinnoihin
Adessif keisarinnalla keisarinnoilla
Ablatif keisarinnalta keisarinnoilta
Allatif keisarinnalle keisarinnoille
Essif keisarinnana keisarinnoina
Translatif keisarinnaksi keisarinnoiksi
Abessif keisarinnatta keisarinnoitta
Instructif keisarinnoin
Comitatif keisarinnoine-[3]
Notes [1] [2] [3]

[1]

  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive dont le sujet est la troisième personne
    du singulier sans aucun pronom.
  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive passive.
  • Dans toutes les phrases passives à n’importe
    quel mode.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la deuxième personne du singulier, ou la
    première ou deuxième personne du pluriel.

[2]

  • Dans les phrases actives positives aux modes
    indicatif, conditionnel ou potentiel.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la troisième personne du singulier ou du
    pluriel.

[3]

  • Un suffixe possessif s’ajoute dans le cas des
    noms communs.
Avec suffixes
possessifs
Singulier Pluriel
1re personne keisarinnani keisarinnamme
2e personne keisarinnasi keisarinnanne
3e personne keisarinnansa

keisarinna \ˈkeisɑrinːɑ\ (pour un homme, on dit : keisari)

  1. Impératrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  2. Femme d’un empereur.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de nom commun

keisarinna \ˈkeisɑrinːɑ\

  1. Accusatif II singulier de keisarinna.