kehlen
Allemand
Étymologie
- du substantif Kehle
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich kehle |
| 2e du sing. | du kehlst | |
| 3e du sing. | er/sie/es kehlt | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich kehlte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich kehlte |
| Impératif | 2e du sing. | kehl kehle! |
| 2e du plur. | kehlt! | |
| Participe passé | gekehlt | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
kehlen \ˈkeːlən\ (voir la conjugaison)
Prononciation
- Berlin : écouter « kehlen [ˈkeːlən] »