kebule
Étymologie
- Corruption argotique scolaire du grec ancien κεφαλή, kephalê (« tête »).
Nom commun 1
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | kebule | kebule |
| Génitif | kebule | kebulí |
| Datif | kebuli | kebulím |
| Accusatif | kebuli | kebule |
| Vocatif | kebule | kebule |
| Locatif | kebuli | kebulích |
| Instrumental | kebulí | kebulemi |
kebule \kɛbʊlɛ\ féminin
- (Familier) Tête.
Začíná se mi ze všech těch úvah a dedukcí motat kebule.
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Synonymes
Nom commun 2
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | kebule | kebule |
| Génitif | kebule | kebulí |
| Datif | kebuli | kebulím |
| Accusatif | kebuli | kebule |
| Vocatif | kebule | kebule |
| Locatif | kebuli | kebulích |
| Instrumental | kebulí | kebulemi |
kebule \kɛbʊlɛ\ féminin
Voir aussi
- kebule sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)