kaouenn
Étymologie
- Du vieux breton couann, couhann. Du moyen breton couhenn[1].
- À comparer avec les mots cuan en gallois, cowan en cornique, *cauannos en gaulois (sens identique).
- Emprunté par le latin (cavannus). Le mot vient de l'indo-européen *kaw- « crier, hurler ».
- Le vieux français choue a donné aussi le mot chouan.
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Non muté | kaouenn | kaouenned | 
| Adoucissante | gaouenn | gaouenned | 
| Spirante | cʼhaouenn | cʼhaouenned | 
kaouenn \ˈkɔwː.ɛn\ féminin
- (Ornithologie) Chouette.
- Eno emañ hor mognoned. N’ho pezo da ober nemet hopal teir gwech, evel ar gaouenn, hag e klevfot e pelecʼh e vezint. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 68)- Nos amis sont là-bas. Vous n’aurez qu’à huer trois fois, comme la chouette, et vous entendrez où ils seront.
 
- An avel o yudal er gwez, ha, d’an noz, ur gaouenn o youcʼhal en ur penngos derv bennak, ha me war va gwele, bemdez ha bemnoz ocʼh hirvoudiñ. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 41)- Le vent qui hurle dans les arbres, et, la nuit, une chouette qui crie dans une souche de chêne, et moi dans mon lit chaque jour et chaque nuit à me lamenter.
 
- – da noz hepken, pa yude ar cʼhaouenned e bodoù fouliar an dervenned bras, ez aen er-maez, sioul evel ul laer, da gaout va fourvezioù [...]. — (Per Denez, An hini Moal, in Al Liamm, no 24, janvier-février 1951, page 17)- Ce n’est que la nuit, quand les chouettes hurlaient dans les touffes de lierre des grands chênes, que je sortais, silencieux comme un voleur, pour chercher mes provisions.
 
 
- Strigidé (en général).
Dérivés
- kaouenn-erc'h
- kaouenn-gazh
- kaouenn penn tev
- kaouenn vihan
- kaouenneg
- kaouennek
- kaouennheñvel
- kaouennidigezh
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499